Σύγχρονη Αρχιτεκτονική στη Σικελία
η Σχολή των ΣυρακoυσώνΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ η Σχολή των Συρακoυσών – Architettura contemporanea in Sicilia, la Scuola di Siracusa
Οι συνέργειες της Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Πολ Κρήτης / School of Architecture ΤU Crete με ιταλικά πανεπιστήμια έχουν αποδώσει ενδιαφέροντα συμβάντα στην προσέγγιση των τεκταινόμενων στις δύο χώρες και της σκέψης γύρω από την αρχιτεκτονική. Συνέργειες με το πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης, με εκείνο της Ferrara, με το I.U.A.V. της Βενετίας, το Πολυτεχνείου του Τορίνου, τελευταία με τη Σχολή των Συρακουσών. Ο Καθηγητής Αρχιτεκτονικής Νίκος Σκουτέλης είχε την ιδέα της οργάνωσης έκθεσης με έργα καθηγητών και ελεύθερων επαγγελματιών από τη Σχολή των Συρακουσών και την ευρύτερη περιοχή της δυτικής Σικελίας.
Από τις 10 έως τις 20 Μαρτίου θα εκτεθούν στο CAM στα Χανιά τριανταπέντε πινακίδες με αντίστοιχα έργα Σικελών αρχιτεκτόνων, ενώ η ημέρα εγκαινίων έχει οριστεί η Παρασκευή 14 Μαρτίου, όπου θα παρουσιαστεί σε τέσσερις ομιλίες η θεματική της έκθεσης και η έρευνα-καταγραφή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στη Σικελία που επιμελήθηκαν οι καθηγήτριες Paola Barbera και Maria Rosaria Vitale
Στην έκθεση εκτός των πινακίδων με μικρά και μεγάλα κτήρια, διαμορφώσεις δημόσιων χώρων και αναπλάσεις εσωτερικών θα αναρτηθούν και πινακίδες με ζητήματα θεωρητικών αναζητήσεων πολλών από τους εκθέτες.
Κοινό τόπο της έκθεσης αποτελεί η ανάγκη προβολής της σύγχρονης αρχιτεκτονικής έκφρασης από έναν τόπο περιφερειακό του ευρωπαϊκού χώρου, ζεστό, σχεδόν άνυδρο, γεμάτο ζωντάνια, που τόσο μοιάζει με την περίπτωση της Κρήτης.
Το νοτιοανατολικό τμήμα της Σικελίας, η ακτή που βρέχεται από το Ιόνιο, από τη Μεσίνα, την Κατάνη, την Αυγούστα, τις Συρακούσες και ως την κοιλάδα Val di Noto, είναι μια συναρπαστική και πολύπλοκη εδαφική πραγματικότητα, που χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός οροπεδίου που διασχίζεται από βαθιές τομές και παλιά λατομεία, ένα εξαιρετικό παλίμψηστο αρχαϊκούς οικισμούς, πόλεις ελληνικής ίδρυσης, αστικές δομές μεσαιωνικής διάταξης, μπαρόκ πόλεις που ξαναχτίστηκαν τον 18ο αιώνα, με φόντο συνεχώς το προφίλ της Αίτνας που επιβάλλει την παρουσία της από μακριά, που ποικίλλει ανάλογα με τις εποχές.